Hondenuitlaatdienst De RoedeL Delft

Er zijn honden in onze roedel, die zich een bepaalde rol toe-eigenen. Ik bedoel niet de rol van de leider van de roedel of zijn volgers. Nee ik bedoel hiermee beschermer van de groep. Zo hebben wij Maxie, een teefje van ongeveer 25 cm hoog, een mixje.

Maxie sluit de groep altijd en loopt met opzet helemaal achteraan. Wie er ook aan komt, mens of hond, Maxie gaat blaffen. Eigenlijk is het mix van huilen en blaffen tegelijk. Mevrouw gaat op haar achterpootjes staan, voorpootjes gaan omhoog en zij maakt zichzelf zeker wel 5 cm langer. Wie zou daar niet van onder de indruk zijn?

Negen van de tien honden lopen dan ook met een boog om haar heen en pas als ze echt weg zijn komt ze weer aanrennen. Haar taak is volbracht. Trots en tevreden hobbelt ze weer mee met de rest.

De meeste mensen die haar zien, vinden haar heel schattig tot ze gaat blaffen. Ze beginnen dan wel te lachen, maar zijn ook wat geschrokken. Dit verwacht je niet bij zo’n klein hondje!

Laat dit nu precies de bedoeling zijn van Maxie. Ik ben misschien dan wel klein, maar ik ben ook heel erg stoer en dit is wel mijn Roedel!

Katja

Plassen moeten wij allemaal wel eens. Wij ook en vooral tijdens het wandelen. Wij zijn solidair met onze honden en doen het net als hun, gewoon buiten in de natuur.

Het is alleen niet zo makkelijk als het lijkt. Probeer maar eens te plassen in de buitenlucht met tien honden om je heen. Er zijn altijd nieuwsgierige Aagjes, die graag willen weten hoe jij ruikt. Vooral de grotere honden kunnen lekker opdringerig zijn en moet je goed oppassen dat ze jou, gehurkt en al, niet omver duwen.

Bink was een Golden Retriever op leeftijd, die door vacht problemen het water niet in mocht. Binkie liep daarom altijd aan een 10 meter lijn, zodat hij wel vrijheid had maar we hem bij het water vandaan konden houden. Het was echt oppassen met hem, want als je maar even dicht langs de waterkant liep, zag hij zijn kans schoon.

Afgelopen zomer, liep ik samen met Eef toen ik werd geroepen door de natuur. Ik moest plassen. Langs het water zit een enorme riet kraag, alwaar ik mij even terug trok. Ik had Bink aan de 10 meter lijn en het uiteinde had ik losjes in de hand. Evelien deed haar best om de honden bij zich te roepen, die mij nader willen inspecteren. Ineens voelde ik een ruk aan de 10 meter lijn… Binkie!

Met mijn broek en ondergoed op de enkels, probeerde ik zo snel mogelijk de lijn binnen te halen en het enige wat ik kon uitbrengen was Help! Als je zo in je niksje staat, in een groot open veld naast de rietkraag, dan is 10 meter best lang!

Helaas blijkt dan eens te meer, dat je in een dergelijk geval niets aan je collega hebt. Met de rest van de roedel, lag zij in het gras te rollen van de lach. Bink zelf had een gelukzalige glimlach. Hij had de tijd van zijn leven gehad…

Binkie is inmiddels niet meer onder ons. Net als Ralph, zijn maatje, missen wij hem enorm. De herinnering aan deze kanjer is echter springlevend!

Katja

Een bijzonder dagje uit… 

Ik mocht een dag mee met de uitlaatdienst. Katja was het slachtoffer dat aan het kortste eind van het strootje had getrokken. Het was niet alleen leuk met diertjes omgaan, je moest ze ook nog eens ophalen en wegbrengen. Kortom, ik zou deze dag meer in de auto zitten dan met honden bezig zijn. Ik kreeg een kijkje in de keuken van, de voor ons werkenden, oh zo belangrijke uitlaatdienst. 

Ik voelde mij net alsof ik op schoolreisje ging. Mijn rugzak was gepakt met eten en drinken en het fototoestel was opgeladen. Net als in mijn jeugd, had ik de avond ervoor al buikkramp gekregen wat zich deze ochtend uiteraard vertaalde in gebruikelijke diarree. Misschien was het niet verstandig geweest om gisteren een picknick op mijn eigen kleed te houden… 

Toop werd ingeladen en zo ook het baasje. Wij gingen op pad. Ik leek wel een toerist in mijn eigen stad. Geboren en getogen in Delft, ken ik ieder straatje. Ik kom er alleen nog maar zelden en ik zag nu zoveel veranderingen, dat ik soms echt met open mond om mij heen zat te kijken. Ik was een Boertje van Buuten in mien eigen stad. 

Het gemak waarmee Katja door elk wijk, elk straatje, elk steegje en de binnenstad reed, dwong het grootste respect af. Wij Delftenaren gebruiken de fiets voor de stad en zeker als het markt is. Ik zat lui achterover en zag Katja manoeuvreren dat het een lieve lust was. Een hondje hier, een hondje daar. Het leek zo gemakkelijk, ik wist beter. 

Uiteraard ben ik niet in de huizen van de mensen geweest, maar het viel mij op dat wij bij allerlei soorten huisjes stopten. Dure huizen, middenklas huizen, goedkope huizen. Sommigen zullen net als ik best wel tegen de maandnota opzien, toch hebben ze het over voor hun maatje. Zo legt een oud dametje van in de zeventig zelfs geld opzij, om haar hondje twee dagen in de week mee te kunnen geven. Nu ik deze weken mijn Tobedoos alleen heb uitgelaten, weet ik hoe ze soms snakt naar andere hondjes. Al zal zeker Toop de laatste zijn om dat toe te geven. 

Uiteindelijk kwamen wij bij het prachtige veld aan. Hondjes uit de auto laden en daar gingen ze. Wat een fantastisch gezicht om te zien. Sommigen waren helemaal blij en gingen uit hun dak. Sommigen waren bescheiden en als je die dan in beweging kunt krijgen, heb je een glimlach van oor tot oor. Mijn Toop was ook de eerste die in het bosgewas verdween. Anderen volgden haar en mijn neus zat in een te strakke permanentrol. Uiteraard hoorde bij mijn taak ook om de poephoopjes in de gaten te houden en die direct op te ruimen. Sorry Katja, ik heb maar drie keer gescoord, waarvan er eentje nog zelfs van mij was… 

Het uurtje spelen, gek doen en op onderzoek uitgaan was te snel voorbij. Inladen, wegbrengen en de nieuwe lichting ophalen. Ik miste mijn nieuwe vriendjes nu al. Wederom gingen wij naar het veld, waar er nog een groep liep. Zoveel hondjes, zoveel lieverds en Toop mij maar in de gaten houden. Plastic zakjes in de aanslag, takken gooien, voetballen wegwerpen, knuffelen en afgelikt worden. 

Uiteindelijk trokken zowel mens als dier zich terug in de schaduw. Het was gewoon te warm vandaag. Tevreden lagen die hijgende lichaampjes op de koele aarde. Ze hadden het weer reuze naar de zin gehad. Ook zij, die niet direct aansluiting zoeken of speels tekeer gaan, kwamen uiteindelijk toch een beetje los. Ik, ik zat onder het kwijl van een nieuwe vriend… 

Te snel kwam het seintje dat wij moesten gaan inladen. Ieder hondje ging weer tevreden naar huis. Als laatste werden Toop en ik uitgeladen. Toop kreeg een snoepje, ik niet… 

Ik heb zeker meer respect gekregen voor deze meiden, die weer of geen weer, al onze huizen afgaan en hun kostbare last ook als een zware verantwoording voelen. Ieder diertje heeft zijn eigen karakter, ieder baasje heeft zijn eigen wensen. Nee, het is niet alleen maar leuk met de honden buiten lopen. Het waren wel de uurtjes, die het voor mij helemaal de moeite waard maakten. 

Mijn dank gaat vooral naar Katja en naar Toop, die wel heel erg lang in de auto zat, maar die zoals altijd, gewoon blij is dat ik in haar buurt ben. Ik weet niet of Katja zich ook zo voelde… 

Ik heb een zalige dag achter de rug, met prachtige foto’s van hondjes die blijdschap uitstralen. Het breekt mijn hart om te weten, dat er zoveel hondjes in de wereld zoveel slechter af zijn. Ga maar lekker voetballen kijken, de zwerfhonden zijn al afgeslacht. 

De meiden van de uitlaatdienst staan hoog in mijn vaandel. Vandaag was eigenlijk ook niet nodig. Ik weet hoe geweldig ze zijn. Het was wel bijzonder om daar heel even bij te mogen horen… 

Katja, dank je wel voor deze toch wel heel speciale dag!

Het baasje van Toop.