Hondenuitlaatdienst De RoedeL Delft

Frosty was niet zoals de meeste Duck Tolling Retrievers. Hij was speciaal. Hij had behoefte aan zijn eigen persoonlijke zone en wist dat feilloos aan te geven. Op zijn unieke manier kon hij aangeven of hij wel of niet wilde spelen. Hij was meer op zichzelf en liet duidelijk merken waar zijn grenzen lagen.

Frosty had al een tijd last van epilepsie en kreeg steeds vaker last van aanvallen. Door de medicijnen werd hij ook een stuk trager en hadden wij soms moeite hem wakker te krijgen om mee te gaan. Eenmaal op het veld ging hij toch altijd lekker zijn gangetje en wilde eigenlijk daarna niet meer mee naar huis.

Ondanks de medicijnen had Frosty helaas nog elke dag aanvallen en kwam daar steeds moeilijker uit. Het was iedere keer weer een aanslag op zijn lichaam, maar vooral ook op zijn geest. Het was geen leuk en lekker leven meer voor Frosty. Zijn baasjes hebben dan ook een moeilijke beslissing moeten nemen en hebben Frosty laten inslapen.

Wij waren heel erg geschokt toen we het toch nog onverwachte nieuws te horen kregen en zullen Frosty heel erg missen. Wij wensen de baasjes van Frosty dan ook heel veel sterkte in de komende tijd.

Een jaar geleden hebben wij er een hond bij gekregen, genaamd Booch. Booch is een Bull Mastiff Reu en ook niet de kleinste. Hij is groot, lomp, log en jeugdig druk.

Op een dag waren we op het veld en merkten dat er iemand wel heel erg stond te kijken naar onze honden. Tegelijkertijd rende Booch naar het hek. Hij begon druk te snuffelen en zijn kwispelen steeg tot een zeer hoog niveau.

Nieuwsgierig geworden, liep ik naar het hek om even een praatje te maken. Aan de andere kant van het hek kon ik nu haar hond zien, een replica van Booch. Deze mevrouw stond daar met de broer van Booch!

Het zijn dus niet alleen mensen, die zich emotioneel kunnen tonen als zij een geliefde weer zien. Robert ten Brink kon hier nog iets van leren.

Ze vroeg of ook haar hond, Gozer, met ons mee kon. Uiteraard zeggen wij daar geen nee tegen. De beide mannen gaan nu een klein jaar met ons mee en hebben de tijd van hun leven als ze in dezelfde groep zitten.

Ze zoeken elkaar altijd op en ravotten er helemaal op los. Het is voor ons ook vaak moeilijk om ze uit elkaar te houden en roepen we de verkeerde hond. Gelukkig heeft Booch altijd zijn eigen halsband om en Gozer alleen die van ons. Het is dat wij daaraan het verschil kunnen zien, maar verder… Zoek de 10 verschillen!

Booch en Gozer weer samen. Ongelooflijk, maar waar. De kerels zijn er maar wat blij mee!

Eef

Als het leven niet teveel tegenzit, wordt de mens ongemerkt oud. Onze banen, kinderen, huishoudens, iedere dag verandert er wel iets zonder dat je het in de gaten hebt. Door alle haast heb je al weinig tijd voor jezelf, laat staan dat je een keer de tijd neemt om eens bewust om je heen te kijken. Niet alleen jouw leven verandert in de loop der jaren…

Keer op keer verbazen wij ons hoe snel de kinderen van onze klanten opgroeien. Bijna dagelijks komen wij langs en je voelt je verbonden met het gezin. Zo ook jonge stelletjes, waar baby’s in de buik groeiden. Je bewondert de pasgeborenen en voordat je het weet, zie je het kleintje bij moeder voorop de fiets zitten terwijl de hond er naast mag rennen. Andere kleintjes laten nu net als grote mensen ook de hond uit. Nog anderen zien wij helaas niet meer, omdat ook voor hun de schooltijd is aangebroken.

Een fase verder zijn het geen kinderen meer en hoor je dat ze een paar dagen naar Pink Pop gaan. Er wordt een brommer rijbewijs gehaald en gelijk de eerste dag al een ongeluk. Gelukkig liep dat goed af. Er volgt een auto rijbewijs en staat er een extra auto voor de deur. Je ziet de kleintjes van toen opeens hun ouders helpen in de winkel. Sommigen zijn het huis uit en gaan geen blokje om meer met de hond.

Niet alleen de kinderen groeien te snel, ook de honden zijn opeens ouder dan wij ze zelf inschatten. Het traphekje van vroeger is niet meer voor de kinderen, het is nu voor de inmiddels oude en wat dove hond…

Kinderen worden te snel groot. Honden worden te snel oud. We moeten soms herinnerd worden om bewust te genieten van al het mooie, wat van voorbijgaande aard is.

Gelukkig blijf ik eeuwig jong!

Katja

Ze weten het al. Van buitenaf lijken zij kalm te wachten. Van binnen liggen zij echter gespannen op de loer van hun prooi, dat zich weldra zal aandienen. Langzaam begint op de achtergrond het deuntje van Jaws aan te zwellen, het moment is daar. Ze weten het, het uur U is daar. Hun tomeloze energie kan, mag en zal ontploffen…

Wij hebben in ons clubje meerdere Rhodesian Ridgebacks. Prachtige honden, die in de top 10 staan van de beste waakhonden. Oorspronkelijk komen ze uit Zuid Afrika, waar ze speciaal gefokt zijn om een partijtje te kunnen knokken met leeuwen. De Ridgeback denkt dan ook voor zichzelf en zal niemand slaafs volgen. Het zijn dan ook eigenwijze donders, die hun mens als partner zien. Jagen, bewaken, ze draaien er hun hand niet voor om en als ze je als baas hebben goedgekeurd, gaan ze door het vuur voor je.

In de middag route halen wij al een jaar of twee Isa op. Zoals een echte Ridgeback betaamd, hadden wij onze handen al vol aan deze ene meid. Sinds een jaar heeft Isa er een maatje bij gekregen, ook een Rhodesian Ridgeback genaamd Mo. The terrible twins were born…

Inmiddels lukt het ons om ze in de bus krijgen. Vervolgens proberen zij als echte gevangenen te ontsnappen aan de tralies. De bus kantelen betekent tenslotte eerder vrijheid. Eenmaal los is er dan ook geen houden meer aan. Speels en eigenwijs als ze zijn, knallen ze alle kanten op. Zet je maar schrap als ze aan komen denderen. Voor niets en niemand gaan zij opzij. Het kan er dan ook hard aan toegaan als zij met elkaar spelen, maar zoals u inmiddels begrepen zult hebben, ze kunnen wel tegen een stootje. Wij hebben er aan gewerkt om van Isa en Mo echt sociale honden te maken en daar stonden ze gelukkig zelf ook achter.

De Terrible Twins, twee brokken beton, twee uitdagingen, twee kanjers, twee lieverds…

Katja

Ik zag ze vroeger weleens lopen. Het leek mij de ideale baan. Geen stress, geen onrealistische verwachtingen, geen verantwoordelijkheid, geen personeel. Gewoon lekker buiten lopen met allemaal leuke hondjes. Genieten van de natuur en de altijd vrolijke viervoeters. Een buitje of sneeuw zou ik niet erg vinden. Wie zou er nu niet zo’n baan willen hebben?

Inmiddels weet ik beter. Er komt ook veel autorijden bij kijken. Ieder hondje moet tenslotte opgehaald worden en weer veilig thuis afgeleverd worden. Met de bussen is het vaak knap manoeuvreren in de smalle straatjes. Je moet ook alle eigenschappen van de hondjes kennen. In dit geval alle 116 hondjes. Wie sprint er gelijk naar buiten, wie moet je opporren, wie loopt er rustig en wie moet je extra in de gaten houden. Wie krijgt bij thuiskomst wat extra voer, wie moet er in een apart kamertje en ga zo maar door.

Tegenwoordig heeft De Roedel het dankzij het veld misschien iets makkelijker. Weglopende honden hoeven niet meer aan de riem. De hondjes kunnen allemaal lekker hun gang gaan. Wel komt er nu veel poeprapen bij kijken. Het veld moet tenslotte schoon blijven voor iedereen. Ook moet je alle hondjes in de gaten blijven houden. Spelen is leuk, maar ruzies moet je zien te vermijden. De één moet een muilkorf, de ander toch een rondje aan de lijn. Er zijn hondjes met een blessure en die in de gaten gehouden moeten worden, dat ze niet teveel doen. Hondjes, die een stukje begeleiding nodig hebben met de socialisatie. Voorop staat het welzijn van de hondjes. Iedere hond heeft zijn eigen handleiding, zijn eigen karakter en vooral ook een bepaalde maat waar je rekening mee moet houden.

Ik ben al vaker op het veld geweest en vond het geweldig. Honden die mogen rennen en spelen, stralen iets uit waar ik gelukkig van word. Mevrouw had er dan ook helemaal zin in om die dag mee te draaien. Het zonnetje scheen, ik had lekkere broodjes voor de meiden en in mijn broekzak zaten de poepzakjes. Ik heb het slechts vijf minuten gered. De eerste keer kon ik die twee grote spelende lobbessen nog ontwijken. Ik kreeg helaas nog een kontje na en ging onderuit. Normaliter sta je dan weer op en ga je door. Nu kon er een ambulance gebeld worden en mijn lekkere broodjes was ik ook kwijt.

Mijn lichaam was gelijk in de shock modus gegaan, dus de pijn viel mee. Terwijl Katja druk doende was met hulp krijgen, werd ik bewaakt door Karin en twee honden. Eva, een enorme spring in het veld, had zich recht tegenover mij gesteld. Een prachtige Ridgeback, Buddy aka de Budds, stond rechts van mij. Deze honden wisten dat er wat mis was en lieten mij niet alleen. Eva ken ik vrij goed en toen Karin even weg moest, zag zij haar kans schoon om mij een kusje te geven. Zij voelde aan dat ik een knuffel nodig had. Helaas zette zij daarbij haar voorpoten op mijn gebroken pols. Nu voelde ik wel de pijn…

Ik ben gewoon ongelukkig terecht gekomen. Het kan iedereen gebeuren. Wel denk ik dat de val gedeeltelijk te wijten was aan onervarenheid. Ik ben geen grote honden gewend. Als hondenuitlater heb je niet alleen de verantwoordelijkheid voor de honden, maar ook voor jezelf. Je moet overwicht hebben op elke hond, die jou is toevertrouwd. Je moet continu op je hoede zijn en zelfs dan kan het soms misgaan. Je moet ogen in je achterhoofd hebben en kunnen anticiperen als de beste. Zelfs dan nog kan de meest ervaren uitlater een duik maken.

Ja, het lijkt mij nog steeds een geweldig beroep. Onderschat alleen niet alles wat er bij komt kijken. Als ik de meiden en Hans zo ontspannen bezig zie, komt dat door hun ervaring en niet omdat het allemaal zo makkelijk is. De verantwoording voor andermans huisdier is enorm. Het zijn allemaal ZZP’ers met de bijkomende stress en onkosten. Ik zit nu met een gecompliceerde breuk minimaal en hopelijk maar zes weken in het gips. Voor mij persoonlijk een kleine ramp als je vijf katten en twee honden hebt en alleenstaand bent. Ik hoef mij echter geen zorgen te maken over mijn inkomsten.

Ik heb nog meer respect gekregen voor de mensen van De Roedel. Tot aan Frankrijk toe werd alles voor mij perfect geregeld. Bungelend aan een berg werden er zelfs telefoonnummers uitgewisseld. Mijn eigenhondjes werden veilig afgeleverd. De komende week wordt er zelfs voor mij gekookt en Eef, maak je geen zorgen, de kattenbakken zijn inmiddels gedaan.

Laat alleen niemand meer denken, wat ik vroeger dacht. Het is niet alleen maar makkelijk buiten lopen met een paar hondjes. Het is een vak, net als ieder ander beroep. Misschien soms zelfs nog moeilijker omdat je met levende wezentjes bezig bent en niet met commerciële deadlines. De verantwoordelijkheid en stress zijn alleen anders. Ik heb veertig jaar gewerkt in de commerciële wereld. Fysiek ben ik inmiddels een wrak, psychisch ben ik weer aan het opkrabbelen. Geen van mijn vroegere relaties heeft mij echter ooit in het gips gewerkt…

Ooit hoop ik weer op het veld te mogen staan. Ik heb inmiddels een onredelijke angst voor grote honden en daar wil ik vanaf. Eva en Budds hebben voor altijd mijn hart gestolen. Ik krijg dijen a la Famke Jansen en je staat versteld wat je met je tenen kan doen. Toch was het jammer van die lekkere broodjes…

Katja en Karin, bedankt voor alle goede zorgen. Eef en Hans bedankt voor support op afstand. Alles sal reg kom!

Geerke

Een nieuwe rubriek, waar wij iedere keer een hondje in de spotlight zetten.

Iedere hond is natuurlijk speciaal, maar er zijn ook hondjes die net even wat specialer zijn. Zo ook onze oude rot Bungy.

Hij is al bijna 16 jaar oud, maar doet nog mee alsof hij een jonge god is. Hij heeft door zijn leeftijd wel een beetje een voorkeursbehandeling bij ons en mag daarom ook vaak lekker voor in de bus zitten.

Hij vindt dat geweldig en kijkt zijn ogen uit naar alles wat voorbij komt. Bij Katja in de bus heeft hij het helemaal voor elkaar. Hij mag dan zelfs in de autostoel van de kids zitten. Als een koning op zijn terechte kroon…

De weergoden waren ons gunstig gezind en de opkomst was werkelijk overweldigend!

Onze viervoetertjes hadden veel van hun baasjes zo gek gekregen, om een stuk van hun kostbare vrije zondag op te offeren. Zij konden nu met eigen ogen zien, waarom hun hondjes zo graag onze bus in willen.

Alle reacties waren dan ook hartverwarmend. Het was leuk om ons enthousiasme over het veld nu met jullie allemaal te kunnen delen. Onze dank is dan ook groot en wij hebben lang zitten nagenieten van deze perfecte dag!

Dank jullie wel allemaal!

Zoals trouwe blog lezers inmiddels weten, hebben wij sinds vorig jaar juli een werkelijk prachtig uitlaatveld. Het veld had zes jaar braak gelegen en was totaal niet bijgehouden. Het onkruid, de brandnetels en nog andere fraaie wonderen van de natuur stonden werkelijk menshoog! Na veel maaien en onkruid wieden, hebben wij het gebruiksklaar kunnen maken. Op wat kleine klussen na, konden wij en de honden echt gaan genieten.

Herfst en winter volgden de zomer op en het grote voordeel daarvan was dat de begroeiing laag bleef. Het zal echter niemand ontgaan zijn, dat het de afgelopen weken een zeer groeizame periode was. Wij zijn dan ook weer druk in de weer geweest om alle brandnetels en ander ongewenst groen de kop in te drukken. Mede door de aanschaf van een heuse bosmaaier, zijn wij inmiddels professionele onkruidbestrijders geworden.

Komende zondag kunt u onze noeste arbeid zelf aanschouwen en hoeft u het niet van horen zeggen te hebben van uw hondjes. U bent meer dan welkom tussen 11.00 en 15.00 uur.

U komt toch ook?

In de beginperiode van het veld, waren wij verstoken van water. Iedere dag liepen wij met 20 literkannen te zeulen om het zo noodzakelijke vocht toch aan te dragen. Sinds augustus zijn wij dan ook bezig geweest met de aanvraag van een aansluiting voor de waterleiding. Zo vlak voor de komende warme dagen, kunnen wij u dan ook met gepaste trots vertellen dat wij nu stromend water hebben!

Ideaal voor ons allemaal. Wij krijgen geen rugpijn meer. Geen gesjouw meer met te zware jerrycans. De hondjes kunnen nu naar hartenlust in de waterbakken spelen. Wij kunnen de waterslang opendraaien, om er op warme dagen helemaal een festijn van te maken.

Mochten de hondjes zich niet aan de blijf-nou-schoon-code hebben gehouden, kunnen wij ze ook afspuiten en afdrogen. Als extra service, krijgt u dan een brandschone hond terug van de wandeling.

Wat ons betreft kan de zomer beginnen!

Eindelijk komt de lente er weer aan!

Voor ons is dat natuurlijk weer aanleiding om foto’s van de doerakken te maken. Het is hoognodig tijd om de site met alle hondjes bij te werken.

In de afgelopen jaren heb ik al menig hond op de foto gezet. De ene hond is de andere niet en sommigen laten zich niet zo makkelijk op de gevoelige plaat vastleggen.

Ik wil de honden graag op hun eigen hoogte fotograferen. Wandelingen lang, zit ik dan ook op mijn knieën met de honden om mij heen springend. Ik maak over het algemeen heel veel foto’s van de hond, in de hoop dat er één leuke bij zit. Vaak is het frustrerend werk want als je een perfectionist ben, wil je ook het karakter van de hond op de foto vastleggen en dat kan soms heel lang duren.

Af en toe weet je, dat je de perfecte foto maakt op het moment dat je het knopje indrukt. Ik kan dan niet nalaten om luidkeels Yes te schreeuwen over het veld. Alle honden kijken mij dan raar aan, maar ik heb mijn foto!

Houd de site dus goed in de gaten voor nieuwe foto’s van de honden!

Eveline