Hondenuitlaatdienst De RoedeL Delft

Nou daar staan ze dan, maar wel zonder mij! Blijkbaar moeten wij ons ook voorstellen. Ik ruik liever dan ik schrijf. Je weet zo gelijk wat voor vlees je in de pan treft. Maar goed, daar gaan we dan…

Ik ben Noah. Ik ben hartstikke lief, maar ook stront eigenwijs. Ik ben een Beagle en ik ben daar trots op! Ik weet ook nog niet hoe ik over alles denk. Ik moet de aandacht van mijn baasje Karin opeens delen met anderen. Ik ben al bewijs aan het verzamelen, dat haar koppie soms niet helemaal bij mij is. Ik weiger dan ook om voor die bus te gaan staan. Hallo mens, ik wil dat snoepje nu!

Ik ben Rakker en iedereen hoort mij al te kennen. Ik ben een Parson, ik ben 14 jaar jong en helaas niet meer zo snel als Noa. Mij hebben ze gewoon in de kladden gepakt voor de foto’s. Vluchten kon ik niet meer en laat ik eerlijk zijn, ik ben alle drukte inmiddels wel gewend. Afijn, ik word dus gedeeld tussen Eef en pappa Hans. Stiekem vind ik het wel fijn om ze altijd in mijn buurt te hebben, maar vertel dat vooral niet aan hun!

Als laatste ben ik blijkbaar aan de beurt. Ik ben Sam en ik ben de liefste Border Collie van de wereld. Ik ben 12 jaar oud en ik ben de grootste van ons drieen. Ik hoor bij Katja en laat niemand tussen ons komen. Ik vind het prachtig als ik met haar mee mag naar werk. Ik ben een echte knuffelkont en het liefst zou ik altijd in haar armen willen liggen. Op het ogenblik gaat dat een beetje moeilijk en heeft Hans haar taak overgenomen. Uhh, Hans… je laat mij toch niet vallen???

Nou allemaal, jullie weten nu wie jullie komen ophalen in de aankomende tijd. Het mens doet misschien bij jullie thuis de riem om, maar wij zitten klaar in de bus om jullie echt welkom te heten. Rakker zal ons hoeden, Sam zal jullie bij elkaar houden en Noa zorgt voor de lol. Wij gaan er iets mooi van maken.

Samen met jullie zijn wij De RoedeL en laat die mensen maar de illusie hebben, dat zij het zijn. We are The Pack!

Tot volgende week…

Inmiddels hebt u allemaal onze nieuwsbrief ontvangen en hopelijk ook gelezen. Na node afscheid te hebben genomen van twee zeer gewaardeerde collega’s, verwelkomen wij heel enthousiast onze twee nieuwe kanjers. Wij zijn echt blij met de komst van Hans en Karin, die beiden mogelijk nog gekker zijn dan wij.

Deze week hebben wij een officiële fotosessie gehouden om de site weer helemaal up te date te kunnen maken. Het werd een uurtje lachen en gek doen. De hond van Karin weigerde dan ook om met dit ongeregelde zooitje op de foto te gaan staan. Gezien deze foto, zou je toch denken dat het beestje al heel wat gewend moet zijn. Blijkbaar liep het nu de spuigaten uit…

In ieder geval hebben wij er allemaal enorm veel zin in. Katja wilde bijna haar zwangerschapsverlof afzeggen, omdat ze alle lol niet wilde missen. Sorry Katja, maar er is maar één kinderke geboren in het stro. Het zou wel een heel apart verhaal voor het Blog opleveren, maar dat willen wij haar familie niet aandoen.

Wij hebben het enorm getroffen, dat wij twee van zulke dierenvrienden hebben gevonden. Hans en Karin hebben al de nodige ervaring met honden en nu ook met ons.

Wij hebben een uniek veld. Wij hebben ook nog eens een uniek team. Er rest nog maar één vraag, wie laat wie nu uit…

In tegenstelling tot wat veel mensen denken, zijn het vaak niet de valse honden die met een muilkorf lopen. Het zijn de honden van zeer verstandige baasjes.

Er zijn nu eenmaal honden, die werkelijk alles van straat eten. Er zijn ook honden die geen lekkerder gourmet maaltijd kennen, dan de uitwerpselen van hun medehond. Het eerste kan een gevaar opleveren voor de gezondheid. Het tweede is zeer onsmakelijk en zeker als je daarna een vriendelijke lik krijgt van je huisdier.

Ons wordt dan ook soms verzocht om een bepaalde hond een muilkorf om te doen. Ze hebben geen last van deze muilkorf en het beschermt ze tegen hun iets wat onsmakelijke eetgewoontes.

Er zijn echter honden, die ons zelfs te slim af zijn. Je kan dan ook niet anders dan respect hebben voor Max. Zij presteert het om er een lolly van te maken, waar zij nog uren van kan genieten…

Nee hoor, een doggy bag is niet nodig. Ik eet het onderweg wel op!

Voorgeschiedenis…

Al jaren zijn wij op zoek naar een eigen terrein om de honden mee naar toe te kunnen nemen. Veel honden kunnen nu eenmaal niet los uitgelaten worden. Je hebt de weglopers, de met anderen meelopers, de naar huis lopers, de ik kan niet meer zo ver lopers en zelfs de ik mag nog niet zo lang lopers. De groep valt uit elkaar, met alle gevolgen van dien.

Ooit hadden wij een veld, maar moesten dit helaas verlaten. Het was niet precies wat wij zochten, maar wij waren blij. Diverse klanten hielpen ons en binnen twee dagen, hadden wij een plek waar de honden los konden lopen. Een plek waar niemand last van ons had.

Wij moesten noodgedwongen weer met de honden naar het park. Het aantal uitlaatdiensten was knap gegroeid en het park raakte overvol. Niet iedereen was daarvan gecharmeerd en wij zagen de bui al hangen. Wij hebben dan ook onze medewerking verleend aan een uitzending van TV West over het uitlaatprobleem in Delft.

Een wethouder had deze uitzending gezien en nodigde ons uit op het Gemeentehuis. Tijd om te douchen of zelfs om te kleden hadden wij niet en een dergelijke kans laat je natuurlijk niet lopen. Wij werden net niet verwijderd door de veiligheidsdienst…

De wethouder luisterde en wij moesten een lijst maken van de terreinen, die wij wel geschikt zouden vinden voor een uitlaatdienst. Ik had de moed al opgegeven, maar Eef blijkt meer Pitbull bloed in haar aderen te hebben. Zij beet zich vast in haar droom en het ongelooflijke gebeurde, wij kregen een ja en wel op het meest prachtige stuk land wat wij ons konden wensen!

Het oude terrein van de KC aan de Jan de Oudeweg mochten wij gaan huren. Zou deze huur toch opgezegd gaan worden vanwege een ander bestemmingsplan, dan krijgen wij de tijd om iets nieuws te zoeken.

Het nu…

Sinds half juni lopen wij dan ook apetrots over ons veld. Het is er werkelijk prachtig! Er is enorm veel werk verzet, mede ook door klanten en bekenden. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar dan heb je ook werkelijk een paradijsje.

Het veld mag je rustig een uniek stukje natuur in Delft noemen. Het is één hectare groot en rondom voorzien van een twee meter hoog hek. Ook hebben wij een sluis aangelegd voor onze busjes, zodat de honden niet kunnen ontsnappen bij het laden en lossen. Er staan overal bomen en schept zo bijna het idee dat wij op de Veluwe zitten. Er zijn stukjes bos voor de honden die nog weten waar hun neus voor dient. Onder een grote heuvel zit een enorme rioolpijp, waar de honden lekker op onderzoek uit kunnen gaan of gewoon doorheen kunnen rennen. Er zijn diverse flinke grasvelden, waar ze zalig kunnen ravotten. Er is genoeg zand om in te graven. Er is schaduw voor de warme zomerdagen. Er is water in bakken voor onze zwemmers. Overal liggen stokken en ballen, een ware utopie voor onze hondjes!

Ieder hond kan nu zijn eigen gang gaan. De oudere hondjes kunnen hun eigen tempo bepalen. Een beetje luieren of wat rond scharrelen. Andere honden kunnen even helemaal uit hun dak gaan. Lekker rennen of een partijtje spelen. Voor iedere hond is er wel iets te beleven. Niemand zit vast aan een riem, niemand kan weglopen. Niemand loopt elkaar in de weg. Het terrein is zelfs zo groot, dat wij soms toch op zoek moeten naar één van onze cliënten!

Veel hondjes hebben wij al zien veranderen en alleen maar ten goede. Zelfs onze angsthaasjes, die vroeger steevast naast ons bleven lopen, zoeken nu hun eigen weg. Honden, die vroeger nooit los konden, hebben nu alle vrijheid. Honden die genoeg hebben aan het bakken in een zonnetje, krijgen nu de kans. Honden die niet van regen houden, kunnen nu toch struinen onder het struikgewas. Het is niet zozeer ons veld geworden, als wel hun veld. Veld is dan ook een totaal verkeerd woord voor dit prachtig stukje terrein, met al zijn variaties en mogelijkheden.

Iedereen is te allen tijde uitgenodigd, zodat u zelf kunt zien waarom wij allemaal zo enthousiast zijn. Uw hondjes zullen u het veld wel laten zien!

Katja

Brandon is eind 2010 ingeslapen, vanwege een hersentumor. Alle hondjes worden ook een stukje van jezelf en als je zoiets hoort, laat het niet je los. Je gaat terug in de geschiedenis en laat veel de revue passeren. Zo ook onze allereerste ontmoeting met elkaar…

In mei 2008 kregen wij twee nieuwe honden, beiden reu, beiden Schotse collies en beiden overwegend zwart met wat wit en licht bruin. De aanvraag voor het uitlaten ging per direct in, maar een intake was niet nodig. Eef en Jolanda kenden de eigenaar en de honden al jaren via de KC. Het zou geen probleem zijn voor de dames van de RoedeL…

Ik ben niet bekend met de KC. Ik zou de honden wel als eerste ophalen en uitlaten. Ik doe de deur open en zie twee identieke honden. Wie is wie? Ik bel Eef en kreeg te horen, dat de drukke hond die en die is en de donkere is… Ze begint te twijfelen. Ik bel Jolanda, nee de drukke hond is die en de ander…

Met gezamenlijke inspanning kwamen wij er uit. Brandon en Dusty kon ik nu uit elkaar houden. Volgens mijn collegae konden de honden los lopen. Het bleek een duidelijke inschattingsfout. Brandon kreeg ik aan het eind wel snel te pakken en kon ik met gemak aanlijnen. Dusty was er echter vandoor, nergens meer te vinden. En ik maar roepen “DUSTY, DUSTY, KOM!”…

Eigenaar gebeld, maar ze kon zelf niet komen. Een goede vriend die vlakbij woonde, zag daar gelukkig wel kans toe. De man parkeerde naast mijn busje en zei tot mijn stomme verbazing, dat Dusty al in mijn bus zat. Ik kijk Dusty aan, maar zie Brandon zitten. Nee, dit is Brandon en Dusty ben ik kwijt!

Terwijl ik het zei, viel het kwartje al. Ik had ze toch door elkaar gehaald. Ik riep de hele tijd Dusty, die netjes aangelijnd naast mij liep…

Overigens is Brandon gevonden of was het toch Dusty? In maart dit jaar, is Dusty zijn maatje achterna gegaan. Als een team maken zij nu boven de boel onveilig. Dusty of Brandon… misschien hebben ze daar ook wel iemand gefopt.

Katja