Hondenuitlaatdienst De RoedeL Delft

Dambo, een herder mixje, is als puppy zwaar mishandeld. Zoals zijn baasje zelf zegt, ziet zijn schedel eruit als een jigsaw puzzle en heeft hij er ook een verlamde tong aan overgehouden. Veel liefde en zorg hebben hem er bovenop geholpen. Toch heeft Dambo ergens een tik van de molen gekregen. Liefkozend noemen wij hem dan ook soms Dombo. Hij rent in volle vaart achter treinen aan en door de verlamming van zijn tong, hangt deze de hele dag uit zijn bek. Ook zijn oogjes ploppen er een beetje uit en door het gebit waar werkelijk niets van klopt, heeft hij het uiterlijk van een clowntje. Ondanks het slechte verleden en waarschijnlijk door het mandje, waar hij zo liefdevol is opgevangen, heeft Dambo heel veel plezier in het leven en geniet hij met volle teugen. Wij genieten weer van hem en hij maakt ons helemaal blij!

Zijn maatje is Max, de Beagle. Max is idolaat van Dambo. Waar Dambo gaat, gaat dit ongeleide projectiel. Als één jarige kwam hij na drie gezinnen pas terecht bij zijn grote vriend. Ook onze Max had dus het nodige achter de rug. Max is gek op ons en als je hem ophaalt, gaat zijn staartje tekeer en ik durf te zweren dat hij zelfs naar mij lacht. Helaas werd Max ziek en niet zo’n klein beetje ook. Voor lange tijd kon Max niet meelopen. Wij vluchtten dan ook met Dambo het huis uit. Na een week had Max dit door en bleef op de bank liggen, terwijl ik zijn vriendje wel aanlijnde en ik hals over kop de deur uitsnelde. Mijn hart brak bij het zien van die verdrietige ogen…

Een paar weken hebben wij Max dan ook alleen een blokje om gegeven en ging Dambo extra vaak met ons mee. Max snapte dit niet. Hij wilde mee met de bus, niet zo’n stom stukje aan een riem. Respect gaat uit naar zijn baasje, die zelfs tussen de middag tijd vrij maakte om alsnog Max een beetje geluk te schenken.

Max loopt inmiddels gelukkig weer mee met ons en zijn grote vriend. Wij houden rekening met zijn conditie en tillen Dikkie Dik in en uit de bus. Hij gaat lekker mee naar het veld, waar hij helemaal uit zijn dak gaat. Nee, eigenlijk is dat niet de bedoeling maar hou zo’n stuiterbal maar eens tegen als hij zijn energie kwijt moet! Wij letten wel heel goed op, dat het niet te ver gaat. Wij willen hem voor geen goud kwijt.

Wij weten niet wat de toekomst gaat brengen. Dambo hoort bij Max, Max hoort bij Dambo. Samen horen zij, zolang als het kan, bij De Roedel, bij ons!

Katja

Soms krijgen wij een hondje, dat via een buitenlandse organisatie in ons land is beland. Meestal zijn deze hondjes niet helemaal gesocialiseerd met mensen, met een huis, verkeer en soms zelfs niet met andere hondjes. Zo kwam ook Kip in het leven van zijn baasjes. Een eerste klas neuroot, die tot in het extreme bang was van alles. Een uitlaatdienst leek hun een goed idee, ons leek het een hele uitdaging.

De eerste keer dat ik Kip moest ophalen, was hij nergens te vinden. Na lang zoeken zag ik een trillende doos in een kledingkast. Kip was gevonden. Ik til hem in één van de bovenste hokken en meneer liet van angst gelijk zijn ontlasting lopen. Uiteraard wel over mijn jas…Dit zou nooit wat gaan worden.

Ik wilde een super rustig klein hondje bij onze stress Kip in het hok plaatsen. Hoe dom kon ik zijn. Vliegensvlug springt hij over mij heen en rent in het wilde weg een flat in. Gelukkig had deze flat een klein portiek en kon ik hem vrij snel aanlijnen, maar niet voordat hij de vloerbedekking had onder gepiest. Dit gaat het echt niet worden.

Tijdens de wandeling geef ik hem tien meter lijn, zodat hij niet dicht bij mij in de buurt hoeft te lopen. Ik werd inmiddels al gezien als zijn ergste nachtmerrie. De lange lijn was ook geen succes, want hij raakte totaal verstrikt. Om de levensvreugde naar een nog hoger peil te trekken, drukte meneer spontaan zijn anusklieren uit. Vooral rustig blijven…

Ik belde Eef om verslag uit te brengen van deze eerste wandeling en ik wilde er zo graag een positieve draai aangeven. Er schoot mij werkelijk niets te binnen en kon alleen maar uitbrengen, dat dit ècht nooit wat zou worden…

Inmiddels zijn wij drie jaar verder. Geleidelijk aan is Kip totaal verandert, zonder dat wij er eigenlijk veel aan hebben moeten doen. Hij luistert erg goed en weet zijn plek in de roedel. Hij gromt ons enthousiast toe als wij hem komen afhalen en het liefst zit hij naast je op de stoel. Een strenge blik, het woordje nee en hij springt met gemak de bus in waar hij hoort.

Hij doet zijn behoefte tegenwoordig niet meer op mijn jas, maar eenmaal op de plaats van bestemming heeft hij er slechts 60 seconden voor nodig en ook binnen drie meter van de bus. Tijdens de wandeling loopt hij het liefst voor je voeten of probeert te Doggy dansen zonder dat je het zelf door hebt. Je struikelt dus regelmatig over het diertje. Gelukkig rent, speelt en dartelt hij er ook lustig op los. Hij komt echter altijd weer terug om nogmaals te proberen je pootje te tillen.

Kip is nu een hond, die in elke groep past en waar je nooit op hoeft te letten. Een hond om van te houden. Ik was bijna vergeten hoe hij ooit was… een stress kip neuroot eerste klas!

Katja

Mijn trouwe busje is al op leeftijd. Hij is al twaalf jaar oud. Hij ziet er niet uit. Hoe ik ook mijn best doe met complete wasbeurten, sopemmertjes of gesjouw met de stofzuiger, na één dag werken is hij weer vies. Overal haren, modder, zand… Ik word er soms moe van, maar het hoort er nu eenmaal bij.

In de zomer rijden vele andere automobilisten net als ik met hun ramen open. Bij elk stoplicht kijkt er wel iemand naar mijn bus en dan naar mij… Je ziet ze denken. Waar komt die herrie vandaan? Wat is dit voor bus? Zit de uitlaat los of zo, wat rammelt er zo?

De garage weet mij iedere keer weer gerust te stellen als ik weer eens vraag of er echt niets los zit, of hij niet uit elkaar valt, of het wel goed gaat. Katja, krijg ik dan te horen, jouw busje kan hier heel oud mee worden. Je hoeft er niets aan te doen. Pfffff gelukkig maar.

Telkens als er nu weer iemand kijkt, steek ik mijn duim op en lach vriendelijk. Ja ik ben blond en mijn bussie maakt nou eenmaal herrie!

Katja

Nou wij wel hoor! Hier het verhaal van onze eigen mosselman, Jelle.

Wij laten zeer veel verschillende honden uit. Van chihuahua’s tot bouviers, in alle maten en soorten. Al deze honden hebben dan ook ieder hun eigen gebruiksaanwijzing en karaktertrekken.

Jelle is een bruine labrador en zoals de meeste labradors, gek op water en natuurlijk eten. Tijdens de wandelingen ligt hij ook meer in het water, dan dat hij op het droge loopt. In Midden Delfland is het water niet heel erg diep en de grotere honden kunnen er bijna overal gewoon doorheen waden. Jelle weet dan ook zijn favoriete bezigheden uitmuntend te combineren.

Iedere wandeling is het dan ook raak. Jelle gaat op zijn eigen houtje op zoek naar mosselen. Meneer is nog een fijnproever ook. Hij springt het water in en gaat met zijn hele kop onder water, terwijl hij met zijn poten de mosselen uit de grond wroet!

Jelle kan soms wel een minuut lang met zijn kop onder water blijven en dan zie je alleen nog maar het puntje van zijn staart. Als hij een mossel gevonden heeft, neemt hij die mee naar de kant. Hij kraakt de schelp open en smikkelt de mossel op.

De eerste keer zag ik het met verbazing aan. Welke hond gaat nu koppie onder op zoek naar mosselen? Af en toe vond ik wel dat hij erg lang onder water bleef, maar hij zou zelf wel weer naar boven komen als zijn lucht op was. Ik heb een hond nog nooit zo te werk zien gaan en het is zeker een hele bijzondere manier om je lunch te vergaren!

Delen met ons zit er echter niet bij…

Eef

Zaterdag was het zover. De mensen, die hadden geholpen om het nieuwe uitlaatterrein van de Roedel Doggy Proof te maken, werden bedankt met een BBQ. Niet alleen hadden de meiden en Hans zelf het meeste werk verricht op het terrein, ze hadden nu wederom flink de handen uit de mouwen gestoken.

Toop en ik zouden de fiets pakken. Jammer genoeg missen wij het spoortunneltje voor een directe route en moest de tocht via de Kruithuisweg. Nu heb ik een elektrische fiets en mijn Tobedoos is slechts een middelmaat hondje. Helaas is zij niet een echte held en hangt dan ook tegen de zijkant van het fietskarretje, waardoor je het effect krijgt van een aangetrokken handrem. Ondanks standje storm op mijn snelle fiets, kreeg ik flash backs van mijn fietsvakantie in Frankrijk. Ik heb toen ook menig keer mijn fiets naar boven moeten duwen…

Eenmaal aangekomen bij het prachtige terrein, zag ik een grote groep mensen al gezellig bij elkaar zitten. Ik had verwacht om in deze wildernis op de grond te moeten gaan zitten, maar er moet onwijs veel gesleept zijn met stoelen, zitzakken, tafels en veel, veel voedsel. Ik herkende gelijk mensen van de klusweekenden en Toop had al snel een ander stekkie gevonden dan bij haar baasje.

Er was volop drinken en er waren werkelijk verrukkelijke salades. Iedereen deed makkelijk en het brood werd onderling gescheurd om te beleggen met wat lekkers. Zo zou brood overal gedeeld moeten worden. Het vlees werd klaargemaakt op een vers gemetselde stenen haard en gezien de welbekende onbetrouwbaarheid van plastic bestek, werd dit officieel fingerlicking good!

Ik ben nu eenmaal wie ik ben en hou van delen. Stiekem probeerde ik dan ook wat aan de Tobedoos te geven, want ons buurhondje Kip mocht niet bedelen van het baasje. Heel terecht natuurlijk, maar op slinkse manier kreeg ik toch toestemming om wat stukjes zijn kant op te laten gaan. Uiteraard werd het steeds gezelliger rond mijn stoel. Ik heb weer veel vriendjes gemaakt.

De kleintjes hadden het druk met het bouwen van een boomhut en later met het roosteren van marshmallows. Iedereen had het deze avond naar de zin. Zo ook de hondjes. Bassa, de prachtige boxer, was onvermoeibaar bezig op het veld en zal waarschijnlijk zondag helemaal uitgeteld in haar mand hebben gelegen. Ook zij werd met de fiets uiteindelijk naar huis vervoerd. Het bewijs is deze foto, want ik zou nooit geloofd hebben, dat ze in een klein kratje zou passen!

Uiteindelijk lagen Toop en ik moe, maar zeer voldaan in de stoel. Het werd tijd dat ik haar naar huis bracht.

Het was een bijzonder geslaagde avond.

Dank jullie wel!

Er zijn honden in onze roedel, die zich een bepaalde rol toe-eigenen. Ik bedoel niet de rol van de leider van de roedel of zijn volgers. Nee ik bedoel hiermee beschermer van de groep. Zo hebben wij Maxie, een teefje van ongeveer 25 cm hoog, een mixje.

Maxie sluit de groep altijd en loopt met opzet helemaal achteraan. Wie er ook aan komt, mens of hond, Maxie gaat blaffen. Eigenlijk is het mix van huilen en blaffen tegelijk. Mevrouw gaat op haar achterpootjes staan, voorpootjes gaan omhoog en zij maakt zichzelf zeker wel 5 cm langer. Wie zou daar niet van onder de indruk zijn?

Negen van de tien honden lopen dan ook met een boog om haar heen en pas als ze echt weg zijn komt ze weer aanrennen. Haar taak is volbracht. Trots en tevreden hobbelt ze weer mee met de rest.

De meeste mensen die haar zien, vinden haar heel schattig tot ze gaat blaffen. Ze beginnen dan wel te lachen, maar zijn ook wat geschrokken. Dit verwacht je niet bij zo’n klein hondje!

Laat dit nu precies de bedoeling zijn van Maxie. Ik ben misschien dan wel klein, maar ik ben ook heel erg stoer en dit is wel mijn Roedel!

Katja

Plassen moeten wij allemaal wel eens. Wij ook en vooral tijdens het wandelen. Wij zijn solidair met onze honden en doen het net als hun, gewoon buiten in de natuur.

Het is alleen niet zo makkelijk als het lijkt. Probeer maar eens te plassen in de buitenlucht met tien honden om je heen. Er zijn altijd nieuwsgierige Aagjes, die graag willen weten hoe jij ruikt. Vooral de grotere honden kunnen lekker opdringerig zijn en moet je goed oppassen dat ze jou, gehurkt en al, niet omver duwen.

Bink was een Golden Retriever op leeftijd, die door vacht problemen het water niet in mocht. Binkie liep daarom altijd aan een 10 meter lijn, zodat hij wel vrijheid had maar we hem bij het water vandaan konden houden. Het was echt oppassen met hem, want als je maar even dicht langs de waterkant liep, zag hij zijn kans schoon.

Afgelopen zomer, liep ik samen met Eef toen ik werd geroepen door de natuur. Ik moest plassen. Langs het water zit een enorme riet kraag, alwaar ik mij even terug trok. Ik had Bink aan de 10 meter lijn en het uiteinde had ik losjes in de hand. Evelien deed haar best om de honden bij zich te roepen, die mij nader willen inspecteren. Ineens voelde ik een ruk aan de 10 meter lijn… Binkie!

Met mijn broek en ondergoed op de enkels, probeerde ik zo snel mogelijk de lijn binnen te halen en het enige wat ik kon uitbrengen was Help! Als je zo in je niksje staat, in een groot open veld naast de rietkraag, dan is 10 meter best lang!

Helaas blijkt dan eens te meer, dat je in een dergelijk geval niets aan je collega hebt. Met de rest van de roedel, lag zij in het gras te rollen van de lach. Bink zelf had een gelukzalige glimlach. Hij had de tijd van zijn leven gehad…

Binkie is inmiddels niet meer onder ons. Net als Ralph, zijn maatje, missen wij hem enorm. De herinnering aan deze kanjer is echter springlevend!

Katja