Hondenuitlaatdienst De RoedeL Delft

Alhoewel het al weer vijf jaar geleden is, voel ik het verlies van Rebbel nog dagelijks. Toch was ik niet op zoek naar een andere hond. Bovendien had ik mijn zinnen gezet op een pup om van jongs af aan samen te kunnen trainen. Haar maatje Rakker was inmiddels zestien jaar oud en die kon ik het niet aandoen om zo’n jong en druk ding in huis te nemen. Zo kabbelden wij door…

Een jaar geleden werd ik opeens getagd in een bericht op Facebook. Een hondje zocht een nieuw huisje. Toen ik de foto zag van het hondje, werd ik toch wel nieuwsgierig. Het bleek een Parson teefje te zijn van acht jaar oud en de baasjes konden haar niet meer de aandacht geven, die zij nodig had. Zonder er echt bij na te denken heb ik contact opgenomen met het gezin. Het valt niet uit te leggen waarom, maar anderen zullen zich hierin herkennen.

Voordat ik ook maar enigszins zou overwegen om haar in huis te nemen, moest het natuurlijk wel goed gaan met mijn eigen hondje Rakker. We spraken met elkaar af, zodat de honden elkaar konden ontmoeten. Het eerste contact was goed. Ze hadden eigenlijk geen aandacht voor elkaar. Het volgende weekend kwam Funny bij ons op proef.

Ik kan mij nog heel goed herinneren, dat ik gereserveerd was. Ik kon haar nooit zo leuk vinden als Rakker. Ze was tenslotte een herplaatser en al acht jaar oud. Ik had mijzelf gewapend tegen mislukking. Opeens merk je snel, dat ze toch best wel leuk is. Het schild begint barsten te vertonen. Opeens merk je, dat je verliefd begint te worden. De keus werd dus al snel gemaakt en na het “proef” weekend is ze niet meer weggegaan…

We zijn nu een jaar verder en ik kan mij mijn leven niet meer zonder Fun voorstellen. Ze is in slechts een jaar tijd zo vreselijk veel mijn hondje geworden. We zijn heel erg gehecht geraakt aan elkaar en kunnen eigenlijk niet meer zonder elkaar. We kwamen er al snel achter dat Fun gek was van knuffelen en ik ook. Aangezien Rakker niet echt een knuffelkont is, kon ik mij helemaal uitleven. Voor haar ging er ook een hele wereld open. Zij had eindelijk haar mens gevonden.

We zijn samen gaan trainen bij de KC Delft en ze werd overgoten met aandacht. Ze mocht mee naar de paarden. Iets wat ze totaal niet kende, maar niet bang voor was. Ze loopt gewoon onder ze door. Jullie horen bij mijn baasje, ik ook. Ze heeft respect voor Rakker’s leeftijd, maar ligt wel graag samen. Spelen doet ze met haar mensen. Het huis ligt dan ook vol met allerlei speeltjes en ik doe maar al te graag met haar mee. Nieuwe werelden gaan voor haar open en ik geniet van haar verrukking om alles samen te mogen beleven.

Onze favoriete bezigheid blijft het knuffelen. Als je haar rug masseert ontspant ze ook zo enorm, dat ze echt niks meer kan… Een soort van catatonische staat net als bij haaien. Waar ik ga, wil zij gaan en omgekeerd. Wij kunnen niet meer zonder elkaar.

Een simpele foto op Facebook. Ik was niet op zoek en als het toch zou gebeuren, moest het een pup worden. Ik had nooit gedacht, zo verliefd te kunnen worden op een acht jaar oud hummeltje dat een nieuw thuis zocht. Het is alsof ze haar hele leven al bij ons is…

Eveline

Je was niet gepland. Je was geen moetje. Je was een sprong in het diepe en zeker met onze Sam. We zijn terecht gekomen in een warm bad. Je bent alweer meer dan een jaar bij ons. Wat ben ik blij dat je mijn leven hebt verrijkt. Echt Kadaj, je bent een wereldhond!

Hoe is het mogelijk dat ik je vierde baasje ben. Wat voor leven heb jij achter de rug? Niemand weet precies hoe oud je bent, maar de schatting is elf jaar. Niemand weet wat voor ras je ouders waren, maar ik denk Border Collie en Husky.

Je luistert heel goed zoals een Border kan. Je hebt ook de snelheid, het uithoudingsvermogen van dat ras. Husky zit er ook in, dat zie ik aan je bouw. Wie jouw ouders ook waren, je bent mooi en aandoenlijk in alles wat je doet.

Sam kreeg te maken met een super fitte hond. Je deed haar goed. Er waren weer tennisballen in de tuin om mee te spelen en ze deed haar best om mee te doen. Sam was geweldig en wist met jou om te gaan. Speelmaatjes zijn jullie nooit geworden, maar iedere avond lagen jullie wel op hetzelfde kleed.

De kinderen wilde voorheen niet echt meelopen met het uitlaten, maar met jou wel. Je brengt leven in de brouwerij. Je brengt vreugde en lol. Opeens wilden ze wel het liefst Sam aan de riem…

Als mijn dochter, van nu twee en een half jaar oud, thuis kwam, ging ze eerst op zoek naar Sam om gedag te zeggen. Sam was inmiddels kneiterdoof en wist meestal niet wat er gebeurde. In haar zoektocht naar Sam, had jij mijn dochter al drie keer omver gelopen om ook wat aandacht te krijgen.

Je verwelkomt alle nieuwe honden in de roedel en ja, ze moeten wel eerst weten wie jij bent en dat is in jouw ogen heel veel. Tot hier en niet verder en je hebt zeker een heel kort lontje. Aan de andere kant kan je ook zo leuk spelen met ongecastreerde reutjes, dat je het onmogelijke voor elkaar krijgt. Onbegrijpelijk, maar zo leuk en fijn. Je bent een echte roedelhond, hoe groter de groep hoe beter.

Vier volle dagen gaan wij samen op pad. De andere dagen krijg jij rust, zijn er geen honden om mee te spelen. Het is je eigen schuld. Je toont dan een heel andere kant. Bij mij in de straat en zelfs in onze tuin ben je een draak. Je staat in de buurt bekend als een gevaarlijke hond. Elke hond die langs loopt wordt met geblaf en gegrom langs het hek bedreigd. We zijn nu een jaar verder en ik leg je niet meer vast aan een touw in de tuin. Het was echt niet leuk meer.

Je loopt nu los achter het hek en bij een paar hondjes uit de buurt ga je nog uit je plaat, maar de rest mag langs lopen zonder dat je jezelf ermee bemoeit. Ik vond dit heel moeilijk, maar weet hoe je die andere vier dagen bent met de Roedel. Puppy’s leren van je, je bent maatjes met zoveel. Waar komt die donkere kant vandaan? Je bent hier veilig. Je hoeft nooit meer weg. Zonder jou kunnen wij niet meer.

Laatst kwam ik op straat een hond tegen waar je een bloedhekel aan hebt. Waarom weet ik niet, want Bo is een superhond. Bo loopt altijd los en ik vroeg aan de baas of ik een stukje mee mocht lopen zonder jou aan de lijn te houden. Jij gaat tenslotte soms zonder aanleiding op een hond af. Misschien ben ik het wel, die niet ziet waarom?

Na wat gegrom, om elkaar heen lopen met de haren overeind en de staart fier omhoog, leek het goed te gaan tussen jullie. Ik was zo blij, dat ik het konijn niet zag. Jij wel en met alle gevolgen van dien… Je vloog er achter aan. Het gras over, het fietspad en de straat. Vervolgens een vierbaans weg, waar je officieel maar 50 mag rijden en men toch 70 rijdt. Ik gaf kalm de riem van Sam aan het andere baasje. Sam kon met haar 15 jaar niets meer horen, laat staan dat ze doorhad hoe snel mijn hart tekeer ging.

Na 300 meter was je het konijn toch echt kwijt. Ik heb jouw naam kneiterhard geroepen, maar wist bijna direct dat het geen nut had. Ik moest afwachten hoe dit zou aflopen. Je begon zelf al aan je terugtocht, toen ik opeens een auto zag aankomen. Gelukkig zag de auto jou ook en begon langzamer te rijden. Eindelijk was de weg vrij en zag ik mijn kans. Ik floot en riep hard en hoog zoals je gewend bent. Ik probeerde enthousiast te klinken en zowaar, je kwam in rap tempo naar me toe.

Je wist dat je fout zat en je oren gingen naar achteren. Ik lijnde je alleen maar aan en prees je de hemel in. Twintig jaar ervaring heeft mij dat wel geleerd, altijd prijzen als ze terugkomen. Het was de laatste keer dat ik je los heb laten lopen, dan weet je dat alvast.

De baas van Bo was gelukkig rustig gebleven en ik nam dankbaar afscheid van hem. Twee stappen verder stortte ik in. De tranen biggelden over mijn wangen van pure ontlading. Je voelde het goed aan en liep als een mak schaap met mij mee naar huis.

Je ligt nu alleen op je kleed. Sam is er niet meer. Ik kijk naar je en voel me vol liefde en dankbaarheid. Ik was je ook bijna kwijt geweest. Je kwam onverwachts op ons pad. We waren het zoveelste adres voor jou en ook het laatste. Je kan dan je eigenaardigheden hebben, maar je bent gewoon een wereldhond. We hebben het zo met jou getroffen. Wij kunnen niet meer zonder jou…

Katja

Probeer maar eens uit te leggen aan een kind van vijf en een half jaar oud, wat je voor werk doet. Er een voorstelling van maken is lastig voor zo’n klein mannetje. Afgelopen voorjaarsvakantie was het dan zover! Bram mocht eindelijk mee met mama om de honden uit te laten. Een hele dag vond ik iets teveel van het goede dus mocht hij de eerste wandeling mee.

Het was vroeg op want ik wil altijd voor de file uit van Rotterdam naar Delft rijden. Onder het genot van een kop koffie kan ik dan bij Hans en Eef thuis, op mijn gemakje de indeling maken. Om 7 uur zaten we dan ook in de bus en al bij de eerste bocht pakten we er een boterham bij. Bij de Brienenoordbrug wees ik op de prachtige skyline van Rotterdam. Hij was diep onder de indruk en verbaasde zich over het feit dat er al zo vroeg, zoveel mensen op de weg rijden.

Na de koffie gingen we op pad. Ik had voornamelijk hondjes uit de binnenstad en langs het spoor. We hadden ze zo opgehaald. Uiteraard is Bram al vaker op het veld geweest, dus dat was niets nieuws voor hem. Het ophalen, uitladen en poep ruimen had hij nog niet echt meegemaakt.

Met duidelijke instructies van mij reden we het veld op. Blijven zitten in de bus tot ik zeg dat je eruit mag, niet druk doen, niet met ballen gooien en ook niet met stokken. Bram is Kadaj gewend en die vindt dat allemaal wel leuk. Hij speelt dan ook graag met Bram in de tuin, maar met zo’n grote groep leek mij dat niet verstandig.

De meeste mensen die voor het eerst zoveel honden bij elkaar zien, kijken hun ogen uit. Altijd vragen zij zich wel af of er nu nooit gevochten wordt. Bram niet hoor! Hij vond het allemaal wel normaal. Toch liepen er iets van 22 honden rond te banjeren.

Na de eerste ronde poep ruimen, was het tijd voor een boterham. Bij de bus eten Bram, want anders eten ze je boterham op! Het was tijd om de waterbakken te verversen en hij mocht helpen om de waterkraan aan te zetten. Een waar feest, ondanks het weer.

Rond kwart over tien kwamen zijn grootouders Bram weer ophalen. Hij baalde als een stekker en wilde graag blijven… Maar Bram, opa en oma nemen je mee naar Ikea. Je krijgt daar een lekker stukje taart! Hij was het er nog niet mee eens, maar liet zich uiteindelijk toch omkopen. Okay dan maar, mag ik dan wel snel weer een keer mee? Tuurlijk lieverd.

Katja

Nietsvermoedend stond ik mijn bus vol te tanken met dure euro’s, tot ik werd aangesproken door een politieagent. Net als ieder ander voelde ik mij gelijk schuldig, al wist ik nog niet wat ik gedaan had.

Het ging gelukkig niet om mij. In tegendeel zelfs, ze hadden mijn K9 kwaliteiten nodig! De politie had een man aangehouden op verdenking van diefstal. Hij was nog met zijn auto gevlucht, maar kon bij het benzinestation aangehouden worden. De man zelf was al afgevoerd en ook de auto zou zo weg getakeld worden, ware het niet dat er wel een erg enge hond in zat… of ik wilde kijken of de hond vriendelijk was.

In zo’n geval kan je niet anders dan je schouders achteruit trekken en die helden laten zien dat deze vrouw niet bang is voor een Stafford. Aan de andere kant toch fijn dat ze hulp durfden te vragen, er zijn genoeg schiet incidenten geweest. Het bleek een onwijs lieve hond te zijn. Al kwispelend kreeg ik haar uit de wagen en kon haar zo in mijn bus krijgen.

Terwijl zijn collega op de takelwagen kon wachten, reed ik gezellig met meneer agent en de hond naar het politiebureau toe.

Zo zien jullie maar, de Roedel staat klaar voor iedereen!

Karin

Hebben ze het jou gevraagd? Nee, jou wel dan? Ook niet… Ik dacht eerst nog, die gaat wel weer weg. Ja, dat dacht ik ook… Voordeel is wel dat ze ons nu met rust laten. Ik weet het nog niet. Hoe doe jij het dan?

Ik negeer haar. Zij willen toch een hond die de helft van mijn leeftijd is? Ik mag nog blij zijn dat ze geen pup hebben genomen, maar iets van acht jaar. Laten Hans en Eef zich maar druk maken. Kijk aan mij hadden ze geen kind. Ik wist precies hoe ik met ze om moest gaan. Hoefde maar een blik hun kant op te werpen en ze snapten mij al. Ik had ze goed getraind. Er heerste een weldadige rust in de tent. Nu kunnen ze dat nieuwe ding steeds achterna lopen. Ergens is het best wel grappig om te zien en zo heet ze blijkbaar ook, Funny. Funny zit op de eettafel, Funny jat al het eten, Funny wil continu spelen. Ze moeten eindelijk eens een keertje achter zich opruimen. Je ziet Eef de ballen weer verstoppen, omdat die kleine zich anders te druk zou maken. Je ziet Hans in een andere positie dan lui op de bank. Ik bekijk het allemaal maar van een afstand. Ach, je kent het wel. Er komen kindertjes en dan is het opeens te druk voor een hond. Ze zetten haar op Facebook en dit keer stonk Eef er in omdat het een Parson was. Ik zie het maar als een complimentje dat ze voor mijn ras gaan. Het meisje krijgt nu een goed thuis en zolang ik ook mijn natje en mijn droogje krijg, ben ik tevreden. Ik moet natuurlijk wel de baas blijven. En jij?

Tsja, wat kan ik zeggen. Het is wel een lekker ding wat ze in huis hebben gehaald. Als ik een paar jaar jonger was geweest, had ik het wel geweten. Je weet dat mijn thuis situatie heel anders is dan bij jou. Ik kan die kleine kinderen niet meer bijbenen. Ik kan ze liefde geven, maar geen energie. Ergens ben ik toch wel blij dat hij die taak nu van mij heeft overgenomen. De kleine man kan nu lekker achter Kadaj aanrennen en ook met mijn meissie gaat het prima. Als ik al dat enthousiasme zie, wil ik soms ook weer achter een balletje aangaan. Uiteraard ga ik mij niet zo uitsloven als die tienjarige. En ja, net als jij kan ik genieten als ik naar mijn mensen kijk. Katja was ook een beetje ingedut. Volgens mij vond zij mijn tempo wel aangenaam. Je vooral niet druk maken en je tijd nemen voor je loopje. Niet lachen hoor, maar hij heeft haar zelfs op de fiets gekregen. Ze gaan nu met zijn allen fietsen en ik mag gelukkig thuis blijven. De druk is bij mij van de ketel. Gelukkig neemt ze die vent wel mee naar haar werk. Ik heb toch ook mijn rust nodig en als hij dan thuis komt, ligt die in een coma. Ook weer een gevalletje van het te druk hebben voor een hond en dan gingen ze ook nog eens verhuizen naar een plek waar je het beest bijna niet kan uitlaten. Als ik mijn gezinnetje zo lekker bezig zie, ben ik er eigenlijk best wel blij mee.

Wat denk je, zullen we het dan maar aankondigen? Ik weet het nog niet, Sam. Ik ben wel een Parson. Kom op Rakker, je weet net zo goed als ik dat we er allebei stiekem wel blij om zijn. We moeten het niet alleen te duidelijk laten merken, zodat ze zich extra om ons bekommeren. Wij blijven toch wel de baas. Oké dan, zolang ze dat maar doorhebben, dan ben ik het met je eens.

Met gepaste trots kondigen wij, Rakker en Sammie, onze nieuwe en veel jongere huisgenoten aan…

Funny en Kadaj!

Jullie zullen het vast wel herkennen. Jaren woon je bij elkaar in dezelfde wijk, maar veel verder dan korte groet kom je niet. We hebben het allemaal druk met ons eigen leven en als wij onze kinderen of honden uitlaten, hebben we andere dingen aan ons hoofd.

Zo kwam ik laatst iemand tegen, die net bij ons om de hoek woont. Twee jaar geleden zijn wij tegelijk in de buurt komen wonen. Iedere keer hadden wij elkaar wel gegroet, maar daar bleef het bij. Dit keer raakten wij wel aan de praat. Ik vertelde hem dat ik een uitlaatdienst heb. Hij was gelijk geïnteresseerd, want ook zijn hond gaat met een uitlaatdienst mee. Heb je dan een bus, was zijn vraag. Verbaasd keek ik hem aan. Mijn bus staat altijd voor de deur als ik niet aan het werk ben. Nee, hij had mijn bus nog nooit gezien. Voor de zekerheid keek ik snel of er niet een blinden geleide hond naast hem stond.

Opeens ging er bij hem een lichtje branden. Wacht even, er staat wel altijd een bus maar daar zit een sticker op dat honden verboden zijn. Hij was dan ook in de veronderstelling, dat het busje door een klusser overgenomen was van een uitlaatdienst en er nu geen honden meer in mochten.

Ik maar denken dat ik een sticker had van verboden te poepen voor honden, in de soms ijdele hoop dat mijn viervoeters dat zouden begrijpen. Ik snap nu pas, dat sommige honden spartelend de bus ingedragen moesten worden. Zij hadden beter naar de sticker gekeken dan ik!

Katja

Laatst haalde ik onze Stan op, een Beagle. Dit keer keken niet alleen twee trouwe hondenogen mij aan, maar ook twee paar vragende kinderoogjes. Ze hadden die dag een studiedag en moeders vroeg of ze misschien mee mochten. Uit enthousiasme zeg je gelijk ja, maar opeens bedacht ik mij de logistieke problemen.

Sammie zou nu haar plaats op de bank naast mij moeten afstaan. Ook alle andere dingen, die ik graag naast mij heb, moesten verhuizen. Natuurlijk had ik net die dag twee waterbakken bij het vuil moeten scoren voor het veld. Wie zegt er tenslotte nee als je zo’n zandschelp weggegooid ziet worden?

De grote blauwe schelpen stond nu in een groot hok. Waar moest ik al mijn riemen, halsbanden, eten en drinken laten? Om het nog maar niet over Sammie te hebben!

Terwijl ik nog druk aan het puzzelen was, stonden de kleintjes al naast mij met hun jassen en schoenen aan. Uiteindelijk met stapelen en stouwen een plekje voor alles gevonden. Sammie was weer geweldig en liet zich dubbelvouwen in een klein bovenhok.

Verder ging mijn ronde met twee kleine hummels naast mij, die met grote ogen om zich heen zaten te kijken. Ze waren duidelijk op een groot avontuur. Nog twee adressen en we zouden op het grote veld zijn. Tijd voor duidelijke afspraken maken. Honden kunnen nu eenmaal wild doen, snuffelen, tegen je op willen springen of simpelweg omver werpen. Je weet gewoon niet wat honden gaan doen en Simon is 8 en Tessa is 10 jaar oud.

Geen ballen gooien of stokken werpen. Niet rennen of wild doen, want niet alle hondjes houden daar van en alles wat ik nog meer kon bedenken. We beklonken de net afgesproken regels vol vertrouwen met een high five!

Het ging werkelijk super. Zoveel hondjes hadden ze nog nooit gezien. Hans en ik hadden er samen twintig. Wat een lol hadden ze en ze begrepen niet dat het uur al weer voorbij was. Dit keer had ik meer moeite om de kinderen weer in te laden, dan de hondjes.

Wie gaan we nu ophalen? Nee, we gaan de hondjes nu allemaal eerst terugbrengen en jullie zijn het tweede adres. Ah, mogen we langer blijven. Je kan Stan toch later terug brengen? Nee lieverds, vandaag lukt dat niet met mijn route…

Ik denk dat ze de volgende dag op school aardig wat te vertellen hadden!

Katja

Er zijn natuurlijk tijdens het werk allerlei dingen die mis kunnen gaan of dat het net niet zo loopt als je had gepland. Er zijn kleine dingen, maar ook doemscenario’s. Waar ik zelf altijd nachtmerries van heb is dat er iets met de sleutels gebeurd. Ik zie het al helemaal voor me als ik een over een brug loop of een lift instap… de sleutels vallen in het water of in de liftschacht!

Uiteraard is voor alles een eerste keer en afgelopen vrijdag was het zover. Ik kreeg een telefoontje van Hans dat hij een probleempje had. Hij had net de eerste hond van de middaggroep terug gebracht en deze hond woont op een woonboot. Je voelt hem al aankomen… Hans draait net de deur op slot en ziet zo één van de sleutels de gracht in verdwijnen!

De ring waar de sleutels aan vast zaten was open geschoten. Hij controleerde gelijk welke sleutels hij miste en gelukkig was het er inderdaad maar één. Nadeel was dat die hond nog in de bus zat en dus niet thuis gebracht kon worden. Hans nam de hond mee naar ons eigen huis en daar dan maar wachten tot het baasje thuis was.

Gelijk wel de baas gebeld en de situatie uitgelegd. Hij kwam met het briljante idee om met een grote magneet te proberen de sleutels als het ware op te vissen. Hans is dus voor het eerst in zijn leven gaan vissen. Het duurde niet lang of hij had de sleutel te pakken! De baas van de hond was ondertussen ook thuis gekomen en zo kon Hans de hond weer thuis afzetten.

Al met al een nachtmerrie die werkelijkheid was geworden, maar uiteindelijk komt alles toch weer op zijn pootjes terecht!

Eef

Onze Boef gaat verhuizen en daar zijn wij niet blij mee.

Boef woonde op de zesde etage van een flat. Zij kon de hele gang naar de lift afsprinten om dan weer terug te rennen. Het kon haar allemaal niet snel genoeg gaan en ik was van de veel te trage. In de bus had zij altijd haar eigen bovenhok. Lekker rustig en alleen.

Rond Kerst ging ik haar weer halen en ze ligt altijd trouw direct achter de kamerdeur te wachten. Dit keer zag ik echter grote Kerstboom met alles er op en er aan. Boef is wat klein en ik zie haar wachten onder de kerstboom. Ze kijkt mij aan, maar staat niet op… Ongerust zak ik door mijn knieën, zodat ik op ooghoogte kom met de kleine Boef en ik roep haar. Opeens beweegt er iets naast Boef. Wat? Het is Boef, die naast Boef ligt???

Opeens besefte ik mij dat ik op mijn knieën lag te wachten totdat een Bambi beeldje zou bewegen… Ter mijner verdediging, het beeldje leek sprekend op Boef!

Katja

Vorige week haalde ik Sherlock op. Voordat ik kans zag om hem in de bus te zetten, werd ik geroepen. Ik zag een oudere dame van stand, die al zwaaiend op mij afkwam. Ik zette Sherlock in zijn hok en liep op deze dame af.

Ze vroeg mij of ik zin had in een saucijzenbroodje en wapperde met een zakje, waaruit de geuren van een vers gebakken broodje mij al tegemoet kwamen. Ik ben gek op saucijzenbroodjes!

Ze vertelde mij dat ze vroeger ook honden had uitgelaten voor mensen uit haar buurt. Ze vroeg daar geen geld voor, maar vond het gewoon leuk om te doen. De honden vervoerde ze in de Amerikaanse Dodge van haar man, die daar wat minder over te spreken was. Van honden uitlaten kreeg een mens wel honger en ze had toch een broodje over. Had ik misschien ook trek?

Ik bedankte haar hartelijk en na ons praatje, liep ze verder met een grote reiskoffer achter zich aan trekkend. Vandaag ging ze een dagje poetsen bij haar zoon. Ik keek deze prachtige, mooie vrouw na. Rug recht, kin fier omhoog, mooie rode lippenstift, grijze haren netjes omhoog gestoken. Ik denk dat ze al in de 80 was…

Met een glimlach stapte ik weer in de bus. Mijn dag was nu al helemaal geslaagd. Het warme saucijzenbroodje heb ik mij dan ook goed laten smaken!

Katja